A-Infos (nl) Italie, FAI, Umanita Nova #5-25: Transfeminisme. Paden en perspectieven (ca, de, it, pt, tr, en) [machine vertaling]

Inleiding ---- Deze tekst, het resultaat van discussie en intern debat 
binnen onze groep, neemt veel van de tekst die we, als FAI, voor het IFA 
congres hadden opgesteld over en integreert het. ---- Universeel en 
bijzonder. Transfeminisme en anarchie ---- De paden van vrijheid die 
werden opgespoord door de subjectiviteiten die door de patriarchale 
cultuur in de marges werden gehouden hebben een orde die onbeweeglijk 
leek te zijn op diens grondvesten laten schudden, waardoor diens binaire 
en essentialistische logica werd verbroken. ---- Binaire logica is wat 
mensen opdeelt op basis van de sekse die bij de geboorte werd toegekend, 
waarvan wordt gesteld dat het overeen komt met nauwkeurige gender 
kenmerken. ---- Binairisme veronderstelt een kloof tussen plus en min, 
vol en leeg, de doos en het zaad, de ruimte van gevoelens en die van de 
rede. Deze logica, die natuurlijk stelt te zijn, vormt de basis voor de 
patriarchale orde.
Het menselijke universum wordt geboren en blijft gedurende lange tijd 
solide mannelijk. Een mannelijkheid waarin de intrinsieke kwaliteiten 
die de hierarchie tussen genders "rechtvaardigen" zijn omschreven, 
binnen de normatieve familie kooi en de langdurige uitsluiting van 
vrouwen uit het openbare leven.
De patriarchale orde is gebaseerd op de stelling dat de hierarchie 
biologisch is en hierop bouwt het een cultuur waarin constante, vaste, 
sociaal gedefinieerde identiteiten gegeven zijn.
Vrouwelijke dienstbaarheid is geen kenmerk geweest van alle menselijke 
culturen, maar het is in alle breedte overheersend geweest en is dit nog 
steeds.
De patriarchale dynamiek veroorzaakt hierarchie om zich in iedere 
menselijke relatie te reproduceren. Het verbreken van de patriarchale 
orde is noodzakelijk voor een libertaire sociale transformatie.
Essentialisme, queer deconstructie en anarchistische benadering
Met essentialisme bedoelen we de keuze om gender typeringen te 
beschouwen als volledig cultureel en correct.
De kritiek op het essentialisme voedt zich met de deconstructie van 
gender identiteiten. Identiteit, iedere identiteit, als een sociale 
constructie, een mobiele grens tussen insluiting en uitsluiting 
beschouwen, is een theoretische benadering die zich voedt met de breuk 
door het feminisme en de lgbtqia+ bewegingen. De uitdaging is op 
verschillende fronten. Een uitdaging van de (ethische) staat, van het 
reactieve patriarchaat, en van het kapitalisme. Een uitdaging die niet 
slechts een abstractie of filosofische suggestie is, maar die wordt 
uitgevoerd in het samengaan van vormen van strijd, perspectieven en 
verbeeldingen die in staat zijn om het leven een nieuw perspectief te geven.
De optelsom van verschillende identiteit breuken, die vaak samen gaan 
met verschillende vormen van uitsluiting, maakt een permanente strijd om 
voorrecht in de richting van hierarchieen van macht mogelijk.
"Seksuele identiteiten" zijn, zelfs in hun historische ontwikkeling, 
geen conceptueel conglomeraat van waaruit je kunt beginnen, maar eerder 
de kwestie zelf. Aan ze voorbij gaan om ze uit te wissen is een complex 
pad, omdat het een dimensie van het zelf met zich mee brengt dat, hoewel 
fijn cultureel, zo sterk en geinternaliseerd is vanaf de geboorte dat 
het voor ons natuurlijk lijkt te zijn. Tot het punt dat gender 
stereotypen zelfs worden aangenomen door degenen die verwerpen wat bij 
de geboorte aan ze werd toegewezen.
Queer constructionisme voert de strategie uit van het deconstrueren van 
identiteiten die voor natuurlijk doorgaan, waarbij ze in plaats daarvan 
worden beschouwd als complexe sociaal-culturele formaties waarin 
verschillende vertogen onderling verbonden zijn.
Een libertaire benadering moet en kan voorbij de deconstructie van de 
vertogen die gender identiteiten vormen gaan, omdat het op hen het 
element van verstoring ent dat wordt vertegenwoordigd door de politieke 
en sociale actie van subjecten, die zich om te beginnen vormen vanuit 
hun meervoudige alteraties, opgeeist en ervaren op het niveau van 
strijd. Subjecten die in staat zijn een autonome productie van 
betekenis, van relaties, van ondermijnende praktijken te vormen met 
respect voor de patriarchale orde, voor de binaire logica, voor de 
naturalisering van sociale verhoudingen.
Een belangrijk maar delicaat pad omdat, op een volledig paradoxale 
manier, eindigt de duw om ruimtes te openen die streven naar de 
erkenning van de discriminerende breuken die de levens van veel mensen 
markeren in het produceren van een identiteit korte kringloop.
Laten we proberen ons duidelijker uit te drukken.
Niemand anders dan degenen die discriminatie ervaren kunnen het voor 
iedereen begrijpelijk maken en voorbeelden bevorderen die een pad van 
bevrijding toestaan.
De feministische beweging, de lgbtqia+ beweging, begint vanuit het 
autonoom nemen van het woord, vanuit de betwisting van de taal die de 
hierarchie markeert, vanuit de fragmentatie van het materiele van de 
onderdrukking. Als het universele mannelijk, Europees, rijk, 
heteroseksueel is, is de rest een niet essentiele marge, die moet worden 
onderworpen, ontkend, tot slaven gemaakt en vaak zelfs uitgeroeid. 
Daarom is het vrije woord van degenen die de witte streep waren (en 
zijn) van de kanten van het grote boek van de menselijke geschiedenis 
intrinsiek opstandig. Als dit woord het openbare vertoog in gaat 
verandert het radicaal, het heeft een cruciale rol in het verbrijzelen 
van iedere uitsluitende en onderdrukkende logica.
De processen van onderwerping van degenen die worden uitgesloten van het 
abstract universele van de Verlichting hebben transformatieve paden 
gestimuleerd, waarin de verschillen en, daarom, de fragmentatie van het 
burgerlijke, mannelijke, heteroseksuele, rijke, Europese politieke 
subject een horizon van strijd zonder precedent hebben geopend. Het 
heeft een lange, niet beeindigde reis, die helaas vandaag het risico 
loopt verloren te raken in duizend identificeerbare stromen, die niet in 
staat zijn collectief iets inclusief universeels na te streven.
In bepaalde beweging kringen wordt het nemen van het woord en initiatief 
van de uitgeslotenen uitgedrukt in de stelling dat het enige legitieme 
woord dat van degenen die discriminatie ervaren is. Het wordt de anderen 
alleen toegestaan te "luisteren". Van hier naar het onderhandelen over 
het recht op anders zijn met de onkritische erkenning van mijn andere 
identiteit pad is het pad kort. Het duidelijke risico is de bevestiging 
van een nieuwe, subtielere vorm van essentialisme, die
vaak samen hangt met een verstoorde lezing van dekoloniale paden, die 
eindigt in het legitimeren van soorten van nationalisme, communitarisme, 
religieus identiteitsdenken.
Op dit terrein is langdurig werk van theoretische uitwerking nodig en, 
tegelijkertijd, een vaardigheid om de transfeministische en queer velden 
te kruisen met voorstellen en horizons van strijd van een libertaire aard.
Verschil feminismen en transfeminisme
Verschil feminismen zijn de omgekeerde spiegel van mannelijke overheersing.
Binairisme en essentialisme blijven in deze feminismen, die, terwijl ze 
het waardeloze van vrouwen ontkennen, op een feministische manier de 
hierarchieen reproduceren die typerend zijn aan culturen die gebaseerd 
zijn op mannelijke en heteroseksuele overheersing.
De egalitaire inspiratie op het niveau van rechten beperkt zich tot het 
vullen van leegte, het invoegen van het gelijke, het lichaam geven aan 
de vaas, het verzwakken van de dichotomie tussen rede en gevoel, zonder 
de binaire logica te verbreken.
Dit zijn feminismen die niet in staat zijn te vatten hoe het 
patriarchaat een van de delen is die het mozaiek bepalen van 
maatschappijen die gebaseerd zijn op concurrentie, uitbuiting, 
systematisch geweld tegen degenen die in de marges worden geplaatst.
Deze feminismen worden eenvoudig opgenomen in de statelijke en 
kapitalistische orde.
In tegenstelling daarmee ervaart het transfeminisme aan het begin van 
het derde decennium van de eeuw de mogelijkheid om te bewegen van gender 
naar het individu, van geseksualiseerde hierarchie naar meervoudigheid. 
Het is een feminisme dat, in iedere hoek van de planeet, de confrontatie 
aan moet gaan met het extreme geweld van de patriarchale reactie, die 
zich vertaalt in zowel normatieve kooien als systematisch geweld tegen 
mobiele identiteiten, niet zijn te beperken tot enige binaire logica.
Degenen die leven voorbij en tegen genders, rollen, maskers hebben een 
verstorende kracht, omdat ze binairisme en essentialisme ineen laten 
storten.
Binnen onze maatschappijen zijn deze paden angstwekkend. Voor rechts en 
voor religies wordt de verdediging van rigide en uitsluitende 
identiteiten het zenuwcentrum van politieke actie. Het "identitaire" 
voetstuk is de basis die de stelling van niet-conformerende identiteiten 
en lichamen ondersteunt.
Ze weten goed dat de orde van de vader kraakt door rebelse vrouwen, 
hybride, vergankelijke, vloeibare, reizende, verplaatsende identiteiten, 
als het zelf de bestemming wordt van niet beperkte individuele paden 
maar ervaren in de kracht van collectieve vormen van strijd.
De patriarchale reactie
De identitaire en soevereine rechtse partijen steunen het kapitalisme en 
de klasse opdeling, maar willen dat ze worden verzacht door een sterke 
ethische staat die stevig gebaseerd is op het gezin, de natie, en 
religie, God, het thuisland, een axioma dat het zakenleven niet 
verstoort maar de wereld opnieuw op orde brengt.
Het materiele van de bevrijding paden die de laatste eeuw hebben 
gemarkeerd wordt in alle breedtes van de planeet aangevallen. De 
vrijheid om te beslissen over moederschap, het normaliserende gebruik 
van de psychiatrie, tot de ontkenning van toegang tot onderwijs, werk en 
zelfs de mogelijkheid om onafhankelijk te bewegen, markeren de levens 
van veel vrouwen en niet-conformerende mensen die op deze planeet wonen. 
Er is een duidelijke overeenstemming tussen het beleid van de rechtse 
partijen van het "democratische" Westen en dat van de landen waar 
verschillende vormen van religieus fundamentalisme zich hebben opgelegd.
Het "gezin" als een ethische kern vertegenwoordigt het normaliserende 
element van "afwijkingen", die de vormen van strijd van vrouwen, 
homoseksuele, aseksuele, transgender mensen zichtbaar en gevaarlijk 
hebben gemaakt voor iedere pretentie van autoritaire socialisatie van 
kinderen, meisjes, jongens.
Niet alleen dat. Vandaag is de discipline van vrouwen, in het bijzonder 
arme vrouwen, onderdeel van het proces van tot slaaf maken en mat zetten 
van de ondergeschikte klassen. Het is een van de hoekstenen, omdat 
onbetaalde zorgarbeid fundamenteel is om een scherpe beperking in de 
kosten van sociale reproductie te garanderen.
Een "sinister" essentialisme
Het rouwen om sterke identiteiten, verloren en opnieuw te ontdekken, 
beinvloedt ook een bepaald links, verweesd van een vertoog dat betekenis 
geeft aan diens wereld.
De identiteit drift is niet alleen de erfenis van het soevereine, 
lokale, fascistische, vrouw onderdrukkende, homofobe, racistische 
rechts, omdat het ook delen van de beweging raakt, die stellen dat ze 
verschillen van de essentialistische benadering van rechts.
De reactie op het geweld van het kapitalisme, van de anomie van het 
goed, op de woeste logica van winst, op de angst voor de 
alomtegenwoordigheid van technologie lopen het risico monsters voort te 
brengen die erger zijn dan die waar we voor vluchten.
Het anarchisme gaat de confrontatie aan met een wereld waarin 
baanbrekende veranderingen hebben plaatsgevonden. In de ruimte van 
enkele decennia zijn we van het telraam naar het web gegaan, van de 
camera naar satelliet beelden, van brieven naar chats, van menselijke 
toezichthouders naar elektronische ogen, van een permanente baan naar 
structurele precariteit, van werk aan de lopende band naar de kettingen 
van telewerken.
Een lang proces van vervreemding
De technologische Moloch, aangenomen als een totale vijand, heeft de weg 
geopend naar een anarchisme dat vlucht naar een verleden in de 
verbeelding, waar een toekomst ontspruit die de mens ontkent, zoals het 
was opgebouwd in het proces van beschaving, helemaal geidentificeerd met 
de geboorte en consolidatie van hierarchie, overheersing en het geweld 
van de weinigen over de velen. De toekomst wordt "primitief", in de 
etymologische zin van de term, een tijd-ruimte waarin we terugkeren naar 
de primus, naar een dimensie waarin de mens (opnieuw) naturaliseert, in 
een essentialistische en niet culturele conceptie van "natuur".
Een nihilistische ontsnapping die de impotentie weerspiegelt tegenover 
een complexiteit die niet kan worden begrepen of gecontroleerd: de 
Moloch kan alleen worden vernietigd ten koste van het afstand doen van 
vrijheid, het toevlucht nemen tot de eisende en verstikkende armen van 
moeder natuur.
Het proces van hernaturalisatie van de mens dat door deze stromingen 
wordt ondernomen ontkent de paden die werden gebouwd door vloeiende, 
reizende identiteiten zonder anker die zichzelf opnieuw uitvinden buiten 
en tegen de binaire logica van gender.
Het ontvluchten van de overheersing van het goed, de controle van de 
staat, de angst voor de techniek waarvan wordt gedacht dat het 
onmogelijk is om het te controleren, leidt tot het ontkennen van de 
diversiteit en meervoudigheid van individuele paden. De formele 
hierarchie ontbreekt, maar er is geen spoor van vrijheid. De enige 
vrijheid is het aannemen van wat we "spontaan" zouden zijn, als de 
korstvorming van "beschaving" ons niet gedenatuureerd.
Van hier naar het ontkennen van abortus, "onnatuurlijke" 
geboortebeperking technieken, het gebruik van hormonen en chirurgische 
technieken om het lichaam aan te passen, de stap was klein.
De ontkenning van de paden van deconstructie van gender leidt tot 
landingen die niet ver af liggen van die van religies en het 
fascistische rechts.
Gender kwesties worden gedregadeerd tot de marges van een vertoog van 
sociale transformatie, dat ze, op zijn best, beschouwd als niet essentieel.
Universele meervoud
Lichamen buiten de norm, lichamen die niet op hun plaats zijn, die 
bewust ontsnappen aan de logica van identiteit, om om te gaan met de 
breuken die gender, klasse, ras hebben opgelegd aan individuen, zijn 
gevaarlijk opstandig. De ontwrichtingen, doorvoeren en hercombinaties 
die breken met iedere claim om identiteiten verstenen, verbrijzelen het 
essentialisme en openen een radicale uitdaging, ongevoelig voor 
heropname in de hierarchische en kapitalistische logica.
De kloof van de uitgeslotenen wordt niet geschreven in de natuur maar 
zelfs niet in de cultuur, het is alleen een mogelijkheid, de 
mogelijkheid die altijd bestaat voor degenen die zichzelf bevrijden: het 
bevatten van de subjectieve en objectieve wortels van overheersing om ze 
te verbreken door nieuwe paden uit te vinden. Geen enkele positie kan 
stellen in zichzelf onderdrukking en de relatieve paden van bevrijding 
samen te vatten, als het niet, op diens beurt, uitsluitend wordt.
In dit perspectief wordt het relativisme van het positioneren te boven 
gekomen door het universalisme van de paden voor een radicale 
transformatie van de maatschappij.
Het Westerse universele, dat grondwettelijk al degenen die niet worden 
beschouwd als volledige burgers (de armen, migranten, vrouwen, subjecten 
die zich niet aanpassen aan de hetero-cispatriarchale norm, enz.) 
uitsluit en marginaliseert, en het absolute relativisme, dat inhoudelijk 
onkritisch is tegenover gebruiken en praktijken die vaak zwaar 
onderdrukkend zijn, zijn twee kanten van de zelfde munt. Ze worden op 
een gelijke afstand geplaatst ten aanzien van het concrete vooruitzicht 
van een meervoudig universeels in het proces van opbouw, wat ontstaat 
vanuit de paden van strijd die worden ondernomen door de bewegingen. 
Bewegingen waarin degenen die zichzelf subjectief maken om te beginnen 
vanuit het bewustzijn van hun eigen situatie en, samen, weten hoe te 
experimenteren met paden waarin iedere identiteit kooi verbroken is, 
hebben een belangrijke rol. Het is niet slechts een abstractie, maar het 
concrete vooruitzicht van het pluriversum, een wereld waarin meervoudige 
werelden naast elkaar bestaan, waarin het mogelijk is diversiteit in 
gelijkheid te maximaliseren, de vrijheid voor allen en ieder. Libertair 
en anarchistisch feminisme plaatst een radicale kritiek van het 
gevestigde in diens kern, zodat ieder persoon door hun leven kan gaan 
met de kracht van iemand die vrij breekt van verbonden en banden. De 
transfeministische blik is essentieel voor een revolutionair proces dat 
zich richt op de anarchistische opstand tegen de sociale en politieke 
orde waarin we allemaal worden gedwongen te leven.
Het pad van individuele autonomie wordt opgebouwd in de conflicterende 
vermindering van de sociale rollen die worden opgelegd door de staat en 
het kapitalisme. Solidariteit en wederzijdse steun kunnen in praktijk 
worden gebracht door middel van vrije, meervoudige, egalitaire verhoudingen.
Een weddenschap die de orde verbreekt: moreel, sociaal, economisch.
De kameraden van de FAT
Turijn, 13 december 2024
https://umanitanova.org/transfemminismo-percorsi-e-prospettive/

Orig: (en) Italy, FAI, Umanita Nova #5-25: Transfeminism. Paths and 
perspectives (ca, de, it, pt, tr) [machine translation]
_______________________________________
A - I n f o s  N i e u w s  S e r v i c e
Door, Voor en Over anarchisten
Send news reports to A-infos-nl mailing list
A-infos-nl@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-nl
Archive http://ainfos.ca/nl