A-Infos (tr) France, OCL CA #337 - Sendikacılık, kemer sıkmaya karşı Avrupa hareketi: Avrupa gösterilerinin başarısızlığından sonra nasıl toparlanmalı? (ca, de, en, fr, it, pt)[makine çevirisi]

Avrupa'daki işçiler için özellikle şiddetli enflasyon bağlamında, Avrupa 
Sendikalar Konfederasyonu (CES), Ekim'den Aralık 2023'e kadar kemer 
sıkma politikalarına karşı bir seferberlik kampanyası başlattı. Beklenen 
bir başarısızlık, bizi CGT'nin enternasyonalist stratejisini sorgulamaya 
sevk ediyor. ---- 13 Ekim 2023'teki ücret grevi, çok önceden duyurulan 
ve tüm Fransız sendikası tarafından hazırlanan bir tarihe rağmen, Fransa 
genelinde yalnızca 200.000 kişiyi bir araya getirmiş olacak. Bu rakam, 
birkaç ay önce emekli maaşlarını savunmak için sokaklara dökülen 
milyonların çok altında.

Şunu da söylemeliyim ki, eğer ücret sorunu çalışanların hayatlarının 
merkezinde yer alıyorsa, sendikalar arası anlaşılır bir strateji olmadan 
meslektaşlarını izole bir günde greve gitmeye ikna etmenin zor olduğunu 
söylemek gerekir. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde grev gerçekleşmedi. 
Sonuç olarak, çoğunlukla olağan sendika aktivistlerini bir araya getiren 
daha küçük gösteriler izledi.

Daha da kötüsü, ETUC'un seferberlik çağrısına grevle karşılık verenler 
yalnızca Fransız işçileriydi. Sonuçta, bu seferberliğin dikkate değer 
tek uluslararası unsuru, Fransız olmayan sendika konfederasyonlarından 
gelen -iddia edilen- bin delegenin Paris'te bulunmasıydı.

İki ay sonra Brüksel'deki Avrupa Gösterisi, önemli sayıda Fransız 
sendikacının bu geziyi yapmasına rağmen çok daha etkileyici değildi: 
15.000 göstericiden CGT, üyelerinin 3.000'inin hareketini üstlendi. 
Diğer Fransız sendikalarının (aktivistlerimize göre 200 CFDT 
göstericisi) zayıf varlığı dikkate alınarak değerlendirilmesi gereken 
bir dinamik.

Diğer sendikalara gelince, onların varlığı en iyi ihtimalle anekdot 
niteliğindeydi. Esas olarak CGIL (İtalya), FGTB (Belçika) ve gerçekten 
harekete geçen (kendi evinde oynayarak) tek sınıf işbirliği sendikası 
örgütü olan CSC'nin (aynı zamanda Belçika) varlığına dikkat çekiyoruz.

ETUC'un sınırları
Her ne kadar bu gösteri temelde bir öfke ifadesi olsa da, farklı 
ülkelerden sendikacılar arasındaki bağların güçlendirilmesini yine de 
mümkün kıldı. Örneğin Belçikalı ve Fransız inşaat işçileri arasında FGTB 
inşaat federasyonu binasında düzenlenen bir dostluk anına katılma 
fırsatımız oldu.

Bir başka birleşme sahnesi, farklı ülkeler arasında bayrak veya hediye 
alışverişi olağandı. Eğer bu buluşma ve fikir alışverişi anları Avrupa 
çapında sınıf dayanışmasının inşası için gerekliyse, ne yazık ki önceden 
kaybedilen bir gösterinin parçasıydılar.

Açıkça söyleyelim: Bu iki seferberlik, Avrupa burjuvazisi ile olan güç 
dengesinde hiçbir şeyi değiştirmedi. Avrupa Parlamentosu gerçekten de 17 
Ocak'ta kemer sıkma planına oy verdi. Kurumsal takvime göre bu iki tarih 
ETUC'un lobicilik stratejisiyle uyumlu: 13 Ekim ve 12 Aralık, Avrupa 
düzeyinde grev çağrısı yok!

Bu koşullar altında hafta ortasında Brüksel'de yapılan gösteri, sendikal 
haklara sahip aktivistlerin geçit töreninden başka bir şey değildi. 
Avrupa kurumlarıyla sosyal diyaloğa olan bu inanç, sendikacıların 
radikalleşmiş burjuvazi karşısında Noel Baba'ya inanmaları anlamına geliyor.

1970'lerde sınıf işbirliği sendikaları tarafından kurulan örgüte daha 
sonra daha mücadeleci sendikalar (CGT, CGIL) katıldı. Eğer bir güç 
dengesi kültürü inşa etmeye çalışıyorlarsa, ETUC'un çoğunluk yönelimi 
hâlâ Avrupa kapitalizmiyle ortak yönetim yönündedir.

Avrupa gösterilerinden Eurostrikes'a mı?
Burjuvaziye ve Avrupa kurumlarına karşı güç dengesini yaratabilecek bir 
çerçeveyi nasıl inşa edebiliriz? Eurodeshowes'tan Eurostrikes'a nasıl 
geçilir? ETUC'un yumuşak lobicileriyle karşı karşıya kalan bazıları, 
CGT'nin Dünya Sendikalar Federasyonu'na (WFTU) geri dönmesini istiyor. 
Sovyet bloğunun bir kalıntısı olan ikincisi, gerçekte rakibinden daha 
radikal değil.

Kendisini oluşturan "sendikaların" daha ziyade iktidarın hizmetinde işçi 
sınıfını denetleyen örgütler olduğu İran, Kuzey Kore veya Suriye 
diktatörlüklerini kınama konusunda oldukça zayıftır. SSCB'nin bu tozlu 
kalıntısında CGT'nin geleceği yok!

Peki her konfederal kongrede karşımıza çıkan bu CES/FSM ayrımını nasıl 
aşabiliriz? İki bakış açısı sıklıkla karşımıza çıkıyor. Gerçekçiliği 
tartışmaya açık olan birincisi, CGT etrafında yeni bir uluslararası araç 
inşa etmek istiyor. Bu, örneğin, (Ukrayna'daki işçilere maddi destek 
gibi) girişimlerde bulunabilecek alternatif bir sendikacılığın inşasına 
katılabilen, ancak marjinal kalan Solidaires'in kendi adına üstlendiği 
bahistir.

Eğer CGT muhtemelen birkaç kavgacı Avrupa birliğini de yanında 
götürebilirse, bu çerçeve aynı zamanda azınlıkta kalma riskini de 
taşıyacaktır. İkincisi, konfederal liderliğin mevcut stratejisi ETUC'u 
içeriden değiştirmek istiyor. Kitlelere (45 milyon üye) sabitlenmiş bu 
araçtan başlamak cazip gelebilir, ancak CGT azınlıkta kaldığı sürece, 
sınıf işbirliği sendikaları bir miktar siyasi kontrolü elinde tuttuğunda 
yalnızca aktivist rezervuarı olarak hizmet etme riski taşır.

Bu soru, Avrupa ve uluslararası sınıf dayanışmasının inşasının hayati 
önem taşıdığı devrimci sendikacılar için merkezi bir öneme sahiptir. 
CGT'nin bu zorluğun üstesinden gelebilecek bir strateji benimsemesi için 
sendikalarımızda ve yerel sendikalarımızda bu tartışmayı canlı tutmak 
bizim elimizde!

Thomas ve Pierre (UCL Grenoble)

http://oclibertaire.lautre.net/spip.php?article4092
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr